Bart, Mathijs, Mark en de Ongelofelijke Oostkust

De zeer oplettende lezer is op dit moment al iets opgevallen. De titel bestaat uit 3 namen. We hebben het in ons laatste verslag al kort genoemd; Mark Keukens heeft er door zijn aanwezigheid een soort 3 'blonde musketiers gezelschap' van gemaakt.
Waar het verhaal een maand geleden in Melbourne eindigde, begint het nu in Cairns, een noordelijk stadje aan de oostkust, waar het klimaat tropisch, klam en nat is en waar het er 's nachts vrij wild aan toe gaat. Doordat het regenseizoen Cairns nog niet helemaal gepasseerd was en het daardoor echt onvoorstelbaar hard en veel regende, waren de activiteiten overdag zeer beperkt, wat in den tropische nachten wel weer ingehaald werd met goede feestjes.
Maar ondanks het slechte weer bood Cairns ook andere dingen.
Een van die dingen was The Great Barrier Reef, het grootste koraalgebied ter wereld en daardoor een duik en snorkel paradijs.
Daar hebben we even van mogen proeven en hoe. Op eigenlijk de enige droge dag in Cairns, hadden we een reeftrip geboekt met snorkelen en twee introductie duiken.
Vooral dit laatste was geweldig, een wondereljke wereld onder het wateropvlak opende zich. Vanaf de boot oogde de zee nog als een grijze klotsende massa, maar eenmaal koppie onder waren daar de meest exotische vissen die met tientallen om je heen zwommen, andere wonderlijke schepsels zoals schildpadden en pijlstaartroggen en natuurlijk het immense koraalrif.
De eerste duik duurde slechts 18 minuten omdat Mathijs ongeveer de grootste zuurstofverspiller ooit was volgens de duikinstructrice, waardoor we gauw naar boven moesten.
Voor de 2e duik kreeg Mathijs echter een enorme zuurstoffles, waardoor de tocht door de hemelse onderwaterwereld een half uur duurde.
We waren echt onder de indruk en zijn nu nog meer vastbesloten om in Thailand ons duikbrevet te halen.
Twee dagen later vertrokken we uit Cairns, waar we zo'n 10 dagen hebben gespendeerd en een geweldige tijd hebben beleefd met z'n drieën. Er waren 3 opties om onszelf te gaan verplaasten; de bus, liften of een campervan huren. Na wat rekensommetjes kozen we voor de laatste, omdat liften wat krap ging worden met de tijdsplanning en een campervan veel meer vrijheid biedt dan de bus en het qua prijs weinig uitmaakte.

De campervan dus, die de naam Crazy Keith bleek te dragen. Eigenlijk verdiende Keith de classificatie campervan niet, het was meer een uitgerekte oranje toyota met een matrasje erin dat te klein was voor 2, laat staan voor 3 lange slungels.
Daarom hanteerden we een roulatiesysteem waarin een persoon zijn nachtrust maar moest zien te verkrijgen op de bijrijdersstoel.
In plaats van meteen naar het zuiden te toeren, hebben we eerst nog een tocht gemaakt naar Cape Tribulation dwars door het regenwoud.Waar het mooi was en zoals het een regenwoud betaamt, onwerkelijk hard regende

Een dag later, boemelden we met Crazy Keith, in de tevergeefse hoop de regen te ontvluchten tot half 5 's nachts door richting Airlie Beach, vanwaar we de Whitsundays toer gaan doen.
Het geniale brein van Mark had bedacht dat een pot voor de gezamenlijke aankopen handig was. In essentie een goed idee, helaas raakte de bedenker van dit plan na twee dagen de pot met inhoud al kwijt. Dan gaat het wel vlot met de moneys ja.
Het weer in Airlie Beach was nog steeds 3 maal niks en de regen kletterde onafgebroken op onze kleurverliezende gezichtjes.
De volgende dag strompelden we door de regen naar onze boot, zo leek het allemaal niet echt op de zonovergoten plaatjes op het internet. Toen we echter de haven uit voeren op de Atlantic Clipper, de zeilboot die vooral bekend staat als partyboot, klaarde het uit het niets wat op. De dag erna was het stralend weer, na twee weken regen was daar ineens weer vader zon.
Wat een mazzel! Na een heerlijke dag vol met paradijselijke plekken, snorkelen en vanaf de duikplank boven de boot de oceaan in duiken, volgden ' s avonds de feestspelletjes, waar de Clipper zo berucht om is. Het spel, dat The King of the Clipper heette, begon met 50 man en was eigenlijk een grote afvalrace waarin alleen de grootste gekken doorgingen. Onze Bart legde het pas af in de finale en mocht zich Prince of the Clipper noemen.
Ook de laatste dag zegende de zon ons waardoor het een heerlijke trip werd door hemels gebied.

De volgende dag toerden we, met de Whitsundays in het geheugen geprint en Fraser Island in het vooruitzicht, verder richting het zuiden.
De Fraser Island toer begon vanaf een klein strandplaatsje dat de exotische naam Rainbow Beach droeg. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en wij gingen daar met grote jeeps overheen crossen. Eigenlijk moest je minimaal een jaar je rijbewijs hebben voor men het je toevertrouwde om plaats te nemen achter het stuur, maar Mark en Bart bluften zich er soepel doorheen. Er zal zelden een enigzins functionerend individu zijn geweest dat de jeep vaker af liet slaan dan Mark en Bart. Ondanks dat was het vet om in die enorme toyota landcruiser over het strand te 'vliegen'. De groep was heel erg tof, dus in de nacht werd er na het gezamenlijke koken goed gefeest.
We sliepen in tentjes op een Aboriginal camping, deze camping werd volop bezocht door Dingo's, wilde honden, waar je normaal weinig van hoeft te vrezen, maar die door het broedseizoen wat speels waren. Tijdens de tweede nacht werd Bart door een Dingo in zijn hand gebeten. De tentjes waar we in sliepen waren van zo een ridicule kwaliteit dat er gaten in het tentzeil zaten, de Dingo kwam met zijn snoet door een van die gaten en deelde een speelse beet uit aan onze nietsvermoedende Bart. De schade viel reuze mee en het enige wat we er gelukkig aan overhielden was een mooi verhaal de volgende morgen bij het ontbijt.
De Fraser toer duurde 3 dagen en was een van de beste dagen in Australië, schitterende meren, bossen en stranden, goed weer, een monsterjeep en hele toffe mensen.
De dag na Fraser was wat minder prettig, Bart werd door de enigzins onstuimige golven op Rainbow Beach tegen een zandbank gegooid waarbij zijn schouder uit de kom schoot. Nadat de lifeguard 'hem er weer in had gezet', plopte die er heel makkelijk een tweede keer uit.
De x-ray foto's en de ultrasound van de dag erna toonde een scheurtje in de biceps aan. Rust houden is het devies en daarom wordt de swagger van Bart nu afgemaakt met een mitella.
Gelukkig konden we een paar dagen slapen bij verre kennissen van Mark, Erna en Graham. Erna was tevens de radioloog die de foto's maakte dus dat kwam goed uit. Het waren super lieve mensen die in een kast van een huis woonde en goed voor ons hebben gezorgd.
Na een paar dagen toerden we naar Brisbane, waar we onze klasbak in moeten leveren. Eerst bezochten we echter een concert van de zoon van Erna en Graham, die in een bandje speelt. Bij hem konden we daarna ook voor een paar dagen crashen dus dat was weer erg chill.
Onze Crazy Keith hebben we veilig afgeleverd, we hebben er wat probleempjes mee gehad, een schuifdeur die niet meer dicht ging, een deuk die ontstond doordat Mathijs de achterdeur iets te hard sloot en we hebben in Rainbow Beach anderhalf uur vastgezeten in de duinen toen we daar wilden kamperen, doordat Keith het mulle zand niet aan kon. Al deze kleine dingetjes waren uiteindelijk vrij makkelijk gefixt en wonderbaarlijk genoeg kregen we dus al onze borg terug.

Het plan was dat Mark nu ging werken en Mathijs en Bart samen naar Nieuw Zeeland gingen. Een paar dagen voor de vlucht bekeek Mathijs echter zijn bank account, het aantal dollars overgebleven dollars was bedroevend laag. Mathijs heeft dus besloten te gaan werken in Australie en Nieuw Zeeland helemaal over te slaan.
Erg jammer dat we nu ( tijdelijk) uit elkaar zijn, helemaal omdat het voor Bart ook erg kut uit komt, aangezien die zijn backpack niet kan dragen en sowieso weinig kan nu vanwege zijn arm.
Dat soort dingen gebeuren echter, dus vloog ik in mijn eentje naar Auckland waar ik gelukkig de eerste dagen kon chillen met Aitor en Salao, twee matties van Australian Backpackers.
Ik reis nu liftend door Nieuw Zeeland, een land met een betoverende natuur, het is hier werkelijk onbeschrijfelijk mooi en ongerept dus het is jamemr dat Mathijs dit moet missen.
Over de avonturen die ik al beleefd heb met liften, volgt in het volgende verhaal meer. Ik blijf nog zo'n drie weken in Nieuw Zeeland, dan kom ik terug naar Australië en dan hopen we dat Mathijs genoeg geld heeft verdiend, zodat we het laatste deel van onze trip; Zuid Oost Azië samen kunnen doen. Dat komt vast wel goed.

De tijd met zijn drieën was in ieder geval fantastisch, de mooie tropische feestjes, de gedeelde ellende als we 's ochtends wakker werden in onze veel te kleine en stinkende Keith, de duiktoer, het regenwoud, het zeilen op de Whitsundays, het over het strand crossen op Fraser Island en de lol en het plezier dat we samen hebben gehad onder het motto sharing is caring. Een legendarische fase in onze reis.
We vinden het allemaal tof om de leuke mailtjes, prikborddingetjes en reacties te lezen. Dus blijf ze alsjeblieft sturen en we hopen dat we weer een kleine impressie hebben kunnen geven, van wat we aan het doen zijn aan de andere kant van de wereld.
Proost!