Het Heerlijke Hitchhiken in Adembenemend Aetora
Door: bartenmathijs
Blijf op de hoogte en volg Bart
27 April 2012 | Nieuw Zeeland, Auckland
Eerlijkheidshalve dient gezegd te worden dat het deze keer wat lastiger was om een alliteratie in de titel te frutselen, bedenk maar een positief bijvoegelijk naamwoord dat voor Nieuw Zeeland past.
Nieuw Zeeland is echter de naam die onze bloedeigen Zeeuw Abel Tasman aan de twee eilanden gaf. De Maori's, de oorspronkelijke inwoners, noemden het Aetora, wat the land of the long white cloud betekent, een uitweg was gevonden.
Dit is een ietwat ander verslag dan normaal, het speelt zich in een ander land af, omdat ik maar 4 weken in NZ had, heb ik veel meer plaatsen aangedaan in een korte tijd dan dat we in Australië deden en niet geheel onbelangrijk het is het eerste en enige soloverslag van deze geweldige reis.
Mathijs wilde ontzettend graag mee, maar geld of liever het gebrek aan geld kan een meedogenloze factor zijn. Daar ging ik dus, alleen met mijn arm in een mitella op zoek naar avontuur en plezier.
Ik zal trachten een opsomming van bezochte plaatsnamen, die jullie weinig tot niets zeggen, te voorkomen en vooral een impressie van het algemene avontuur en sfeerbeeld neer te pennen.
Bij mijn aankomst in het noorden van het Noordereiland in Auckland waren daar gelukkig Aitor en Saloa, maatjes uit Australië, waarmee ik een vette eerste paar dagen beleefde en die me enigzins konden helpen met mijn falende functioneren door toedoen van mijn rechter schouder.
In die eerste dagen nam ik een besluit over de wijze van verplaatsen in NZ, aangezien ik een gruwelijke hekel heb aan reizen met een bus en autorijden met een arm in een mitella wat riskant is, besloot ik te gaan liften. Iets wat in Europa vandaag de dag helaas zo goed als onmogelijk is, maar wat in NZ af en toe nog wel gedaan wordt.
En dank de Grote Manitou dat ik die beslissing genomen heb, natuurlijk was het fijn dat het geen drol koste, maar vooral het feit dat zoveel verschillende mensen je oppiken met allemaal zoveel verschillende verhalen, zorgde voor een fantastische ervaring
Ik denk dat de gemiddelde wachttijd zo'n 15-20 minuten was en dat ik in totaal zo'n 40 liften heb gehad, waaronder de meest markante individuen, zoals de Finse backpacker met een kayak op zijn auto, die zijn hele rammelbak vol had met fishing-gear en zich de komende twee weken ging terugtrekken in de woeste wildernis van het Zuidereiland om te vissen. De Amerikaanse gevechtspiloot die even een korte vakantie had met zijn Zweedse schone, de Marokkaanse miljonair die 30 km in zijn dikke BMW omreed om me, niet voordat die me op wat biertjes had getrakteerd, af te zetten bij een hostel. De 31 jarige ruw uitziende Craig die in de bossen ging jagen en ook als freediver met een speer op onderwaterdieren joeg. De oude 'Kiwi' mannekes die net zo doof en grijs als vriendelijk waren, de mooie 22 jarige Adriana, die in NZ studeerde maar die oorspronkelijk van een of ander exotisch eiland in de Pacifische Oceaan kwam. De Amerikaanse bijbelgeleerde die in Jeruzalem had gestudeerd, die zo verstrooid was dat we in de middle of nowhere op een haar na zonder benzine kwamen te zitten. Het busje vol met wilde puberdochters en moeders van middelbare leeftijd die naar een boyband concert gingen en me bijna dwongen om mee te gaan. De schele ginger die met 15 vrienden van de universiteit een weekje vakantie ging vieren in een vakantiehuisje in Queenstown en waar ik, nadat hij me uitnodigde om mee te komen, een avondje gratis bleef slapen, niet na een avondje goed stappen natuurlijk.
En zo waren er nog veel meer,
werkelijk alle kleuren van de regenboog waren te vinden op het palet waar van af de 'liftroute' geschilderd werd.
Dat alles speelde zich af met het adembenemende landschap als decor. Vooral op het Zuidereiland waar besneeuwde bergtoppen werden afgewisseld, met glinsterende meren, uitgestrekte valleien en imposante kusten.
De combinatie van het onbeschrijfelijk mooie landschap en de interessante en verschillende mensen zorgde ervoor dat het verplaatsen niet alleen maar een middel was om de volgende bestemming te bereiken maar dat het verplaatsen tegelijkertijd de bestemming zelf werd.
De laatste alinea nalezend, merk ik dat mijn romantische gezwam en rare zinconstructies wat lastig te volgen worden, maar ik denk dat je wel ongeveer begrijpt wat ik probeer te zeggen...
Het was een heel andere tijd dan in Australië, waar we natuurlijk samen waren, maar ook veel uitgingen, uitsliepen en weinig uitvoerden, was dit veel meer een periode van dingen zien, vroeg opstaan en actief rondreizen.
Zo heb ik vrij veel hikes gemaakt, variërend van een half uur tot 8 uur lang.
Een van die lange hikes was het in het Abel Tasman National Park, niet geheel toevallig vernoemd naar de al eerder genoemde Abel Tasman. De beste man was de eerste Europeaan die Nieuw Zeeland ooit zag, aan land kwam die echter nooit. Zonde, want het is er onbeschrijfelijk mooi.
Het park ligt aan de noordkust van het Zuidereiland en is alleen te bereiken per watertaxi. Zo'n 7 uur lang liep ik met de zon op mijn bol, langs de beboste kustlijn met haar schitterende baaien en goudkleurige stranden. Die Abel verdient een standbeeld in mijn achtertuin.
De langste hike was de Tongariro Crossing in het Noordereiland, 7 uur stond er voor de crossing zelf en 'natuurlijk' deed ik met mijn belachelijke conditie en uitrusting ook nog de 3 uur durende sidetrack naar de top van de machtige vulkaan die in de Lord of the Rings wordt gebruikt als de Mount Doom. De paarse schoentjes waarop al deze kilometers puffend werden voltooid, zien er door alle gaten nu meer uit als mislukte sandalen, maar dat mocht de pret zeker niet drukken.
Na deze heerlijke maar vermoeiende 3 weken, rust ik nu, terug in Auckland, wat uit bij verre familie, die net een groot nieuw huis hebben, wat resulteert in een kingsize bed in een enorme kamer met eigen badkamer en ook de maaltijden die mijn achtertante op tafel weet te zetten zijn wel weer eens lekker, na bijna 5 maanden noodles, droog brood met pindakaas en het overnachten in stinkende auto's of hostelkamers die je deelt met 7 anderen.
Het was dus echt een goede maand, ook het weer hielp een handje, in 4 weken heb ik welgeteld 10 minuten regen gehad, terwijl het hier toch echt mid-herfst is.
Natuurlijk heb ik me af en toe, als ik een half uur langs de weg stond te wachten met mijn armpje miserabel in een mitella hangend, afgevraagd wat ik toch eigenlijk aan het doen was, of als ik op de dag na zo'n lange hike wakker werd in mijn altijd te kleine hostelbedje en nauwelijks kon lopen, maar zoals een Engelsman zei met wie ik een paar dagen optrok;
no pain no game, mate!
En zo is het maar net en het was het allemaal driedubbel en dwars waard en ik zou jullie allemaal aan willen raden, ga in godsnaam naar Nieuw Zeeland als je een keer de kans krijgt, want het is het meest ongerepte en gevarieërde land dat ik ooit heb gezien.
Na dit lange verhaal over wat er achter me ligt even een korte blik op de toekomst. Vanavond vlieg ik naar Brisbane om samen met mattie Mathijs, die ik natuurlijk wel gemist heb en het ontzettend jammer vind voor hem dat hij dit niet heeft mogen meemaken, vanacht naar Sydney te vliegen. Van waar we, na een paar dagen chillen, Australië 'voorgoed' verlaten en nog 6 weken in Azië gaan rocken. Taiwan, Thailand en misschien nog Vietnam/Laos. Dit belooft weer een gekkenhuis te gaan worden.
Als alles volgens plan gaat, landen we op 15 juni in onze hoofdstad, het gaat vrij rap nu dus...
Ik hoop dat jullie net zo van dit solo verhaaltje hebben genoten als van normaal met zijn tweeëen en als jullie er nou voor zorgen dat jullie allen even een reactie droppen, zal ik er voor zorgen dat ik er ook van de laatste weken in crazy cheap Asia een fraaie sfeerimpressie verschijnt op het net.
We zien jullie gauw en een boel liefde van mij uit het absoluut adembenemende Aeotora.
Nieuw Zeeland is echter de naam die onze bloedeigen Zeeuw Abel Tasman aan de twee eilanden gaf. De Maori's, de oorspronkelijke inwoners, noemden het Aetora, wat the land of the long white cloud betekent, een uitweg was gevonden.
Dit is een ietwat ander verslag dan normaal, het speelt zich in een ander land af, omdat ik maar 4 weken in NZ had, heb ik veel meer plaatsen aangedaan in een korte tijd dan dat we in Australië deden en niet geheel onbelangrijk het is het eerste en enige soloverslag van deze geweldige reis.
Mathijs wilde ontzettend graag mee, maar geld of liever het gebrek aan geld kan een meedogenloze factor zijn. Daar ging ik dus, alleen met mijn arm in een mitella op zoek naar avontuur en plezier.
Ik zal trachten een opsomming van bezochte plaatsnamen, die jullie weinig tot niets zeggen, te voorkomen en vooral een impressie van het algemene avontuur en sfeerbeeld neer te pennen.
Bij mijn aankomst in het noorden van het Noordereiland in Auckland waren daar gelukkig Aitor en Saloa, maatjes uit Australië, waarmee ik een vette eerste paar dagen beleefde en die me enigzins konden helpen met mijn falende functioneren door toedoen van mijn rechter schouder.
In die eerste dagen nam ik een besluit over de wijze van verplaatsen in NZ, aangezien ik een gruwelijke hekel heb aan reizen met een bus en autorijden met een arm in een mitella wat riskant is, besloot ik te gaan liften. Iets wat in Europa vandaag de dag helaas zo goed als onmogelijk is, maar wat in NZ af en toe nog wel gedaan wordt.
En dank de Grote Manitou dat ik die beslissing genomen heb, natuurlijk was het fijn dat het geen drol koste, maar vooral het feit dat zoveel verschillende mensen je oppiken met allemaal zoveel verschillende verhalen, zorgde voor een fantastische ervaring
Ik denk dat de gemiddelde wachttijd zo'n 15-20 minuten was en dat ik in totaal zo'n 40 liften heb gehad, waaronder de meest markante individuen, zoals de Finse backpacker met een kayak op zijn auto, die zijn hele rammelbak vol had met fishing-gear en zich de komende twee weken ging terugtrekken in de woeste wildernis van het Zuidereiland om te vissen. De Amerikaanse gevechtspiloot die even een korte vakantie had met zijn Zweedse schone, de Marokkaanse miljonair die 30 km in zijn dikke BMW omreed om me, niet voordat die me op wat biertjes had getrakteerd, af te zetten bij een hostel. De 31 jarige ruw uitziende Craig die in de bossen ging jagen en ook als freediver met een speer op onderwaterdieren joeg. De oude 'Kiwi' mannekes die net zo doof en grijs als vriendelijk waren, de mooie 22 jarige Adriana, die in NZ studeerde maar die oorspronkelijk van een of ander exotisch eiland in de Pacifische Oceaan kwam. De Amerikaanse bijbelgeleerde die in Jeruzalem had gestudeerd, die zo verstrooid was dat we in de middle of nowhere op een haar na zonder benzine kwamen te zitten. Het busje vol met wilde puberdochters en moeders van middelbare leeftijd die naar een boyband concert gingen en me bijna dwongen om mee te gaan. De schele ginger die met 15 vrienden van de universiteit een weekje vakantie ging vieren in een vakantiehuisje in Queenstown en waar ik, nadat hij me uitnodigde om mee te komen, een avondje gratis bleef slapen, niet na een avondje goed stappen natuurlijk.
En zo waren er nog veel meer,
werkelijk alle kleuren van de regenboog waren te vinden op het palet waar van af de 'liftroute' geschilderd werd.
Dat alles speelde zich af met het adembenemende landschap als decor. Vooral op het Zuidereiland waar besneeuwde bergtoppen werden afgewisseld, met glinsterende meren, uitgestrekte valleien en imposante kusten.
De combinatie van het onbeschrijfelijk mooie landschap en de interessante en verschillende mensen zorgde ervoor dat het verplaatsen niet alleen maar een middel was om de volgende bestemming te bereiken maar dat het verplaatsen tegelijkertijd de bestemming zelf werd.
De laatste alinea nalezend, merk ik dat mijn romantische gezwam en rare zinconstructies wat lastig te volgen worden, maar ik denk dat je wel ongeveer begrijpt wat ik probeer te zeggen...
Het was een heel andere tijd dan in Australië, waar we natuurlijk samen waren, maar ook veel uitgingen, uitsliepen en weinig uitvoerden, was dit veel meer een periode van dingen zien, vroeg opstaan en actief rondreizen.
Zo heb ik vrij veel hikes gemaakt, variërend van een half uur tot 8 uur lang.
Een van die lange hikes was het in het Abel Tasman National Park, niet geheel toevallig vernoemd naar de al eerder genoemde Abel Tasman. De beste man was de eerste Europeaan die Nieuw Zeeland ooit zag, aan land kwam die echter nooit. Zonde, want het is er onbeschrijfelijk mooi.
Het park ligt aan de noordkust van het Zuidereiland en is alleen te bereiken per watertaxi. Zo'n 7 uur lang liep ik met de zon op mijn bol, langs de beboste kustlijn met haar schitterende baaien en goudkleurige stranden. Die Abel verdient een standbeeld in mijn achtertuin.
De langste hike was de Tongariro Crossing in het Noordereiland, 7 uur stond er voor de crossing zelf en 'natuurlijk' deed ik met mijn belachelijke conditie en uitrusting ook nog de 3 uur durende sidetrack naar de top van de machtige vulkaan die in de Lord of the Rings wordt gebruikt als de Mount Doom. De paarse schoentjes waarop al deze kilometers puffend werden voltooid, zien er door alle gaten nu meer uit als mislukte sandalen, maar dat mocht de pret zeker niet drukken.
Na deze heerlijke maar vermoeiende 3 weken, rust ik nu, terug in Auckland, wat uit bij verre familie, die net een groot nieuw huis hebben, wat resulteert in een kingsize bed in een enorme kamer met eigen badkamer en ook de maaltijden die mijn achtertante op tafel weet te zetten zijn wel weer eens lekker, na bijna 5 maanden noodles, droog brood met pindakaas en het overnachten in stinkende auto's of hostelkamers die je deelt met 7 anderen.
Het was dus echt een goede maand, ook het weer hielp een handje, in 4 weken heb ik welgeteld 10 minuten regen gehad, terwijl het hier toch echt mid-herfst is.
Natuurlijk heb ik me af en toe, als ik een half uur langs de weg stond te wachten met mijn armpje miserabel in een mitella hangend, afgevraagd wat ik toch eigenlijk aan het doen was, of als ik op de dag na zo'n lange hike wakker werd in mijn altijd te kleine hostelbedje en nauwelijks kon lopen, maar zoals een Engelsman zei met wie ik een paar dagen optrok;
no pain no game, mate!
En zo is het maar net en het was het allemaal driedubbel en dwars waard en ik zou jullie allemaal aan willen raden, ga in godsnaam naar Nieuw Zeeland als je een keer de kans krijgt, want het is het meest ongerepte en gevarieërde land dat ik ooit heb gezien.
Na dit lange verhaal over wat er achter me ligt even een korte blik op de toekomst. Vanavond vlieg ik naar Brisbane om samen met mattie Mathijs, die ik natuurlijk wel gemist heb en het ontzettend jammer vind voor hem dat hij dit niet heeft mogen meemaken, vanacht naar Sydney te vliegen. Van waar we, na een paar dagen chillen, Australië 'voorgoed' verlaten en nog 6 weken in Azië gaan rocken. Taiwan, Thailand en misschien nog Vietnam/Laos. Dit belooft weer een gekkenhuis te gaan worden.
Als alles volgens plan gaat, landen we op 15 juni in onze hoofdstad, het gaat vrij rap nu dus...
Ik hoop dat jullie net zo van dit solo verhaaltje hebben genoten als van normaal met zijn tweeëen en als jullie er nou voor zorgen dat jullie allen even een reactie droppen, zal ik er voor zorgen dat ik er ook van de laatste weken in crazy cheap Asia een fraaie sfeerimpressie verschijnt op het net.
We zien jullie gauw en een boel liefde van mij uit het absoluut adembenemende Aeotora.
-
27 April 2012 - 06:13
Helen 'Juicy' Neleh:
Dudeeee wat vet! Pleaseeee be careful met het liften ik heb teveeeeel enge films daarover gezien.
Have funnnn and be safe B
-
27 April 2012 - 06:56
Yvonne:
machtig mooi man ;-)
goede reis naar au, veel groeten aan mathijs en tot gauw
xxxxx liefs xxxxx
-
27 April 2012 - 08:00
Aylin:
Bartus! Dat klinkt geweldig, als ik mijn ogen dicht doe waan ik me bijna in New-Zealand! Wat ben je toch een beeldend schrijver. Veel plezier! -
27 April 2012 - 08:40
Rick:
Duurt altijd ff voordat ik je reisvehalen door heb gelezen, maar het is altijd een plezier! Veel plezier in Azië man! -
27 April 2012 - 08:58
Volkan Duvan:
Als geen ander weet ik wat voor glimlach het tovert bij het zien van menig reactie. Een prachtig verhaal bijzondere Bart in het nu al Nostalgisch Nieuw Zinderend Zeeland!! Geniet&Groeten!! -
27 April 2012 - 11:21
Yvonne Heus:
Alweer een prachtig verhaal, geweldig! Veel plezier verder! -
29 April 2012 - 09:31
Tijmen:
hoe meer verslagen ik lees hoe jaloerser ik word jong haha
veel plezier daar in azie xx -
29 April 2012 - 10:35
De Buurtjes.:
Sorry,sorry bart(je)...Dat we de vorige keer zijn vergeten te reageren!!!!! Lijkt nergens op he. Maar bij deze wel weer ff. Vinden het machtig mooi, dat je je zo amuseert daar.en de foto,s zijn prachtig......Maar wat een verandering bij jezelf.....herkende je bijna niet, met die plukken haar op je gezicht. Mooi hoor, bent nu al ,,bijna,, een echte man????????? al denkt je broertje daar gans anders over. Geniet van Azie en alles wat je nog gaat ondernemen en take care... lieve groeten van je buurtjes. -
29 April 2012 - 11:26
Loek:
Bart jongen, ik denk dat ik namens iedereen spreek als ik zeg dat jij ons met je soepele schrijfstijl telkens weer laat meeleven met jouw reis. Elke keer als ik een verslag lees is het genieten. De hoeveelheid aan stijlfiguren zou elke docent klassieke talen trots maken.
Kan daarnaast alleen maar chapeau zeggen voor de manier waarop jij je daar redt, kan me voorstellen dat het naast alle pracht soms ook zwaar kan zijn, maar denk dat weinig mensen dat beter kunnen handelen dan jij.
Gooi binnenkort wat foto's van jou met aziaten erop, je moet Goliath lijken daar man.
xx -
30 April 2012 - 14:08
Rozj Khorshid:
Mattieeee!
Allereerst grote complimenten voor je kleurrijke schrijfkunst, Rainbow Bart :)!
Prachtig al die liftverhalen, ik wil ze echt allemaal horen als je terug bent ;)! Mooiste zin: 'het verplaatsen werd de bestemming zelf', echt waar ;)! Ik hoop dat je inzag dat mijn ziel zich had verplaatst in die Marokkaanse miljonair met z'n BMW :p. En echt ziek mooie foto's waarbij ik me alleen maar zit af te vragen of dit wel op Aarde is. Ik ben nu al benieuwd naar de gekke Asian Stories :D!
Cheers mate ;)! -
29 Mei 2012 - 21:37
Pien:
Klinkt top! Nog veel plezier, de laatste paar weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
